[...]
O sztuko! Człowiek do ciebie powraca
Jak do cierpliwej matki dziecię smutne
Lub marnotrawny syn, gdy życie skraca,
A słyszy Parek śpiew: 《Utnę już - utnę! ...》
O sztuko, wiecznej tęczo Jeruzalem,
Tyś jest przymierza łukiem po potopach
Historii, tobie ofiary palem,
Wraz się jagnięta pasą na okopach...

Ty wtedy skrzydła roztaczasz,  złocone
W świątyni Pańskiej oknach szyb kolorem,
Jakby litanie,  cicho skrysztalone,
Co na aniołów czekają wieczorem.

Tak jesteś czasu ciszy; czasu burzy
Ty się zmieniasz w ton, czekasz w trybunie,
Aż się sumienie kształtem wymarmurzy,
Podniesie czoło i fałsz w proch aż runie!
[...]
Cyprian Kamil Norwid | Promethidion| fragment rzecz o sztuce♡